صنعت فولاد در کشور ما عمری نزدیک به نیم قرن دارد و از آنجا که امکانات لازم برای توسعه و پیشرفت این صنعت فراهم بوده به نظر می رسد که با اندکی توجه بیشتر و فعالیت افزونتر می توانستیم رتبه های بالاتری را نسبت به موقعیت فعلی جهانی کسب نماییم و ارز آوری بیشتری از طریق صدور محصولات فولادی داشته باشیم.

اگر الزامات رشد صنعت فولاد را مد نظر قرار دهیم مسلما دارای توانمندی ها و مزیت هایی به شرح زیر هستیم:

• معادن: وجود معادن غنی و دارای ظرفیت و مرغوبیت قابل توجه مزیت خاصی برای کشور ما به شمار می رود تا هم به لحاظ کمی و هم به جهت کیفی تولید بیشتری از کلیه فرآورده های فولادی تحصیل نموده و نه تنها به بازار داخلی بلکه به بازارهای خارجی متقاضی عرضه نماییم. ایران حدود 5 درصد ذخایر معدنی فولاد دنیا را در اختیار دارد و این امکان بالقوه کافی است تا در شمار کشورهای قدرتمند در این صنعت ابراز وجود نماییم.
• انرژی : تامین انرژی برای فعالیت های صنعتی هیچگاه از مشکلات کشور ما نبوده و نیست و این امر از بدیهیات است که در این زمینه برای هر مقدار تولید قابل عرضه امکان تامین انرژی وجود دارد و از این جهت هیچ گونه نگرانی نخواهیم داشت.
• نیروی انسانی و آموزش: فعالیت 50 ساله ایران در صنایع فولاد این امکان را فراهم آورده تا تخصص و دانش لازم در کشور بومی شود و از جهت تامین نیروهای ماهر و نیمه ماهر اعم از تجربی و علمی مشکل خاصی برای توسعه صنعت فولاد نخواهیم داشت .
• زیر ساخت ها: بر خلاف سه عامل قبلی، مسلما زیر ساخت های کشور نه تنها به دلیل وجود صنایع فولاد بلکه لزوما برای توسعه صنعت نیازمند رشد است . توجه خاص به اقتصاد کشور و به خصوص وضعیت موجود و پرداختن به تولید و اشتغال که از اهداف عالیه اقتصاد مقاومتی است ایجاب می کند که برای توسعه و رشد زیر ساخت ها اقدامات جدی به عمل آید اما آنچه که اکنون در اختیار ماست می تواند ما را هم در تامین نیاز داخلی و هم در عرضه محصول به متقاضیان خارجی فعال نگه داشته و البته بایستی برای حفظ و توسعه بازارهای صادرات و نفوذ در بازارهای جدید امکانات بهتری نیز به وجود آوریم ولی در هر صورت در شرایط فعلی در مضیقه قرار نداریم.