با نگاهی به ساختارها و سیاست گذاری های کلان کشورهای توسعه یافته متوجه می شویم که انجمن ها و تشکل های غیر دولتی برای دستیابی به اهداف ساختاری در صنایع مختلف تشکیل می شوند و واحدهای مختلف تولیدی و صنفی ضمن اینکه دارای رویکردهای رقابتی و منافع درون سازمانی می باشند ولیکن در راستای دستیابی به منافع مشترک و ملی و رفع مشکلات صنفی، زیر چتر همین تشکل ها به یاری دولت می آیند تا در یک تعامل حمایتی متقابل با دولت، شکوفایی صنعتی را عملیاتی کنند.

واحدهای تولیدی در همه کشورها نیازمند یک تشکل قدرتمند و دارای برنامه و تعامل می باشند که بتواند نسبت به برنامه ریزی و ارائه راهکارها و طرح های کارشناسی و موثر برای توسعه بهره وری و بهبود صنعت کشور گام بر دارد و در تدوین برنامه های دولت و همچنین دستیابی اعضا به بازارهای فرامرزی و رفع موانع تولید موثر واقع گردد.

در کشور ما نیز تولیدکنندگان فولاد کشور همین انتظارها را از انجمن تولیدکنندگان فولاد دارند تا  نسبت به پیگیری مسائل و رفع موانع پیش روی اعضا از طریق ارتباط موثر با مراجع ذی صلاح اقدام نماید تا اعضا بتوانند با آرامش خاطر بیشتر به امر تولید و تجارت گام بردارند.

اما در این بین باید بدانیم دولت به عنوان یک برنامه ریز کلان کشور، به منظور برنامه ریزی صحیح، دقیق و به موقع، نیازمند اطلاعات و شناخت کامل از فعالیت های واحدهای تولیدی و تجاری می باشد که این اطلاعات به خوبی نزد انجمن ها می باشد لذا یکی از بازوهای پرتوان دولت، تشکل های صنفی می باشند که ضمن شناخت موانع و محدودیت ها توان ارائه راهکارها را دارند.

به همین دلیل هم همان گونه که مطرح گردید انجمن ها در کشورهای توسعه یافته بازوی حمایتی دولت ها هستند ولیکن در کشور ما به دلیل سابقه ساختاری و تفکری، عمدتا تصمیم گیری از بالا به پایین صورت می پذیرد و پس از برخورد با مشکلات، انجمن ها وارد کارزار شده و پیگیری و تلاش می نمایند تا نسبت به رفع محدودیت های پیش بینی نشده اقدام نمایند! این رویکرد غیر موثر دولت باعث شده که نقش تشکل ها از یک بازوی حمایتی صنعت و دولت تنزل پیدا کرده و لازم است با توجه ویژه به نقش تشکل ها، زمینه بهبود وضعیت صنعت و واحدهای تولیدی فراهم گردد.