مهمترین فاکتور برای کاهش بهای تمام شده این است که یک بنگاه اقتصادی با ظرفیت کامل خود کار کند واین امر در خصوص فولادسازان بزرگ به همت وزارت صمت و مجموعه معادنی بر می‌گردد که بتوانند به تعهداتشان بر اساس قراردادها عمل کرده و تامین مواد اولیه  صنعت فولاد را در اولویت قرار دهند. بنابراین به نسبتی که یک واحد فولادی به ظرفیت اسمی خود نزدیک می‌شود،  قیمت تمام شده‌ اش به همان نسبت پایین‌تر می‌آید. فروش به موقع یکی دیگر از فاکتورهای کاهش بهای تمام شده است. یعنی اگر یک واحدی در ماه مثلا هزار تن تولید دارد، آن را همان ماه در بازار به فروش برسد. در این رابطه اگر اتاق فکر سیاستگذاران وزارت صمت و مجموعه  ستاد تنظیم بازار با مجموعه بدنه کارشناسان فولادی ها همراه باشند و تولید به صورت روزانه به بازار برود، مشکلات فرآیندهای عرضه در بورس هم برطرف می‌شوند. در مدیریت بهای تمام شده، کنترل آیتم های اثرگذار اهمیت زیادی دارد مثل آیتم‌هایی که در حسابداری صنعتی، آنالیز هزینه‌ها را تشکیل می‌دهد به عنوان مثال میزان مصرف الکترود بسیار مهم است. نکته بعدی در کاهش قیمت تمام شده، بحث ضایعات است. یعنی ضایعات تولید به میزانی باشد که یک واحد تولیدی بتواند فرآیند تولید را مدیریت کند و ضایعات را به حداقل برساند. لذا بسیار مهم است که کنترل آیتم‌های استراتژیک بر اساس نرم های مصرف استاندارد رعایت شود. حمل و نقل یکی دیگر از موارد تاثیرگذار در مبحث کاهش بهای تمام شده است که معمولا در اختیار تولیدکنندگان فولاد نیست. متاسفانه فعالان حمل ونقل نوسانات زیادی ایجاد می کنند و این قدر هم مطالبه گری می‌کنند که عملا منجر به گروگانگیری اقتصادی می شود. این در حالی است که صنایع معدنی در اقتصاد کشور بعد از بخش کشاورزی، دومین مشتری و مصرف کننده بزرگ شبکه حمل و نقل کشور چه جاده ای و چه ریلی است. وقتی بخش حمل و نقل تعرفه را بالا می برد، در نتیجه قیمت تمام شده افزایش می یابد و این افزایش در نرخ محصول هم اثر می گذارد.