چیلان: متن کامل یادداشت سیدرسول خلیفه سلطانی، دبیر انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران، به شرح زیر است: فولاد کشور این روزها از یک مسئله اصلی و ریشه‌ای رنج می‌برد و آن هم اخذ تصمیمات بدون پشتوانه کارشناسی لازم است. تصمیماتی که از صدر تا ذیل بازار فولاد را دگرگون کرده و همه مولفه‌ها از قیمت‌های بازار و بورس کالا گرفته تا عرضه و تقاضا را تحت تاثیر قرار داده است. انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران بارها تاکید کرده که هرگونه تصمیم در خصوص بازار داخلی و صادراتی فولاد برای اینکه با پختگی لازم و در نظر گرفتن جوانب حداکثری اتخاذ شود، می‌بایست با مشورت تولیدکنندگان و در چارچوب مطالعات کارشناسی از جمله کمیته تخصصی فولاد باشد. اما متاسفانه شاهدیم هنوز بخشنامه‌های خلق الساعه و دستورالعمل‌های ناگهانی تمامی فعالان بازار فولاد را شوکه می‌کند و آرامش تولیدکنندگان و تجار را مختل می‌نماید. رانت ناخواسته حاصل از تصمیمات ناگهانی و بدون پشتوانه قوی کارشناسی، در جیب افرادی می‌رود که به منابع دسترسی دارند و جای تاسف است که نه تولیدکننده واقعی و نه مصرف‌کننده نهایی از این تصمیمات نفعی نمی‌برند. تصمیمات و مصوبات وقتی موثر محسوب می‌شوند که مصرف کنندگان نهایی یعنی همانا مردم کوچه و بازار از آن منتفع شوند که متاسفانه در خصوص فولاد، در جریان تصمیمات دو سال اخیر چنین اتفاقی نیفتاده و تنها فاصله قیمتی بین بورس و بازار زیاد شده و عده‌ای از این فرصت نهایت سوء استفاده را کرده اند. فرصت رایگان بهره گیری از توان کارشناسی تشکل‌های صنفی، فرصتی بس مغتنم است که لازم است دولتمردان از آن نهایت استفاده را ببرند و نه فقط در شعار بلکه در عمل به کوچک سازی و چابکی دولت جامه عمل بپوشانند اما بسیار عجیب است که این فرصت آن چنان که باید مورد بهره برداری قرار نمی‌گیرد و تشکل‌های صنفی آن هم تشکلی همچون انجمن فولاد به عنوان تشکل برتر کشور در دو دوره ارزیابی، مورد بی مهری برخی مسئولین قرار گرفته است. نتیجه آن شده که تولید فولاد کشور پس از 10 سال کاهش می‌یابد و صادرات فولاد هم روند کاهشی به خود گرفته و حتی برآورد می‌شود این روند کاهشی تشدید شود حال آنکه تاکید تمامی مسئولین کشور بر توسعه صادرات و افزایش ارزآوری است! رویکرد تشکل گرایی و اتخاذ تصمیم مبتنی بر مشورت حداکثری با تشکل‌های صنفی موثر، رویکردی است که با برگزاری جلسات صرف تحقق پیدا نمی‌کند بلکه می‌بایست از صمیم قلب به توان کارشناسی تشکل‌ها و بی طرفی و جامع نگری آنها اعتماد داشت و اختیارات ممکن را به آنها واگذار نمود. به طور خاص در حوزه تنظیم بازار فولاد، برای کمک به تصمیم گیران در اتخاذ تصمیمات کارشناسی شده، مسیر کمیته تخصصی فولاد پیش بینی شده همان طور که در پتروشیمی هم همین مسیر بوده که موفق عمل کرده است. نکته قابل توجه این است که پذیرفتن ظاهری کمیته تخصصی و نفی عملی آن، دردی از مشکلات تصمیم گیری در حوزه فولاد را دوا نمی‌کند بلکه لازم است به این مسیر با تمامی مصائب آن باور داشته باشیم چرا که یک تصمیم خوب و موثر از دل مطالعات کارشناسی و اعمال تضارب آرا در یک کمیته متشکل از صاحب نظران بیرون می‌آید نه با بخشنامه و دستورالعمل ناگهانی با مشورت عده‌ای که شایسته مشاوره‌های صنفی در جهت منافع ملی نیستند.