بعد از انقلاب اسلامی صنعت فولاد کشور با یک جهش خیرکننده به سطحی از بلوغ رسیده است که ایران را در تراز ۱۰ کشور برتر تولید کننده فولاد جهان قرار داده است اما واقعیت این است که حفظ جایگاه کنونی از یک سو نیازمند رفع چالش های اساسی تولید و از سوی دیگر مستلزم حضور در بازارهای جهانی است. از این منظر، لزوم بهره مندی از یک برنامه جامع استراتژیک با نگاه به بازارهای جهانی اهمیت می یابد. با خروج دنیا از پاندومی کرونا، شرایط تولید فولاد به حالت عادی خود نزدیک شد اما وقوع جنگ روسیه و اوکراین بر پیچیدگی معادلات افزود. این جنگ میان دو کشور بزرگ صادر کننده مواد اولیه معدنی منجر به تنش در تولید و بازار فولاد گشته است. اما باید اذعان داشت در پس این تهدید، فرصت های مهمی نهفته است. در حال حاضر ایران پتانسیل تولید ۴۰ میلیون تن فولاد در سال را دارد، اما چالش های ناشی از کمبود انرژی و مشکلات حمل و نقل ریلی در داخل و تحریم های خارجی باعث کم فروغ شدن دست یابی به این ظرفیت می شود. این در حالی است که ترکیه جدی ترین رقیب ما در تولید فولاد در حال بهره برداری از شرایط جنگ روسیه اوکراین است. اتخاذ سیاست های دامپینگ در حوزه صنعت فولاد و نفت از سوی روسیه، کشور را با چالش مواجه نموده و باعث تهدید از دست رفتن بازارهای صادراتی کشور شده است. امید است با هوشیاری و رفع تحریم ها بتوانیم شرایط را به نفع خود تغییر دهیم و ضمن استفاده بهینه از شرایط موجود، از چالش های کنونی عبور نماییم.