به گزارش چیلان، صنعت فولاد ایران از جمله صنایع مهم و ارزآور کشور است که با داشتن ظرفیت‌های فراوان می‌توانست یکی از پیشران‌های اقتصادی ایران در عرصه جهانی باشد. اما در سال‌های اخیر، این صنعت با مشکلات عدیده‌ای مواجه شده است که ناشی از سیاست‌های نادرست اقتصادی و تصمیمات غیرکارشناسی است. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های صنعت فولاد، افزایش افسارگسیخته بهای انرژی است. صنعت فولاد به‌طور طبیعی انرژی‌بر است و نیاز دارد که دولت‌ها برای حفظ مزیت رقابتی آن، انرژی را با قیمت ثابت و مناسب در اختیار تولیدکنندگان قرار دهند. اما در ایران، وضعیت به‌طور معکوس است. دولت با اعمال سیاست‌های نادرست، قیمت گاز و برق را به‌طور سالانه افزایش داده است. این تصمیمات بدون در نظر گرفتن توان مالی شرکت‌ها و یا بازده تولید، عملاً ضربه‌ای مهلک به صنعت فولاد وارد کرده است. در حالی که در کشورهای رقیب مانند ترکیه، عمان و عربستان، هزینه انرژی برای تولیدکنندگان فولاد به‌طور قابل پیش‌بینی و با نرخ‌های ثابت تعیین می‌شود، در ایران این ثبات وجود ندارد. هزینه‌های انرژی در برخی از مجتمع‌های فولادی ایران به بیش از ۳۰ درصد از هزینه‌های تولید رسیده است، در حالی که در کشورهای دیگر این رقم به‌طور معمول زیر ۱۰ درصد است. این وضعیت باعث شده که قیمت تمام‌شده فولاد ایران به‌طور قابل توجهی افزایش یابد و این موضوع، توان رقابتی این صنعت را در بازارهای جهانی کاهش دهد. در نتیجه، صادرات فولاد ایران دچار رکود شده و درآمدهای ارزی کشور نیز کاهش یافته است. علاوه بر این، مشکلات ارزی نیز به بحران صنعت فولاد دامن زده است. شرکت‌های فولادی مجبورند ارز حاصل از صادرات خود را به قیمت دستوری به بانک مرکزی تحویل دهند، در حالی که برای تأمین مواد اولیه، قطعات و تجهیزات باید از بازار آزاد با نرخ‌های بالاتر خرید کنند. این اختلاف قیمت، فشار مضاعفی به تولیدکنندگان وارد کرده و بسیاری از شرکت‌ها را به آستانه تعطیلی کشانده است. این مشکلات، نه‌تنها تهدیدی برای صنعت فولاد است، بلکه به‌طور غیرمستقیم به امنیت اقتصادی و ملی کشور نیز آسیب می‌زند. در شرایطی که صنعت فولاد در حال افول است، کشور از دست دادن یک منبع درآمدی مهم را تجربه می‌کند و این موضوع به شدت بر وضعیت اقتصادی کشور تأثیر منفی خواهد گذاشت.