بهادر احرامیان، مدیرعامل فولاد یزد و عضو هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران: صنعت فولاد ایران در شرایطی که روزانه ۵۰۰۰ مگاوات برق مصرف می‌کند، در میان صنایع کشور بیشترین تولید برق را دارد و بیش‌تر از ۷۰درصد برقی مصرفی‌اش را خود تولید و تامین می‌‌کند، افزون بر اینها فولادسازان ایرانی در سرمایه‌گذاری برای تولید برق از منابع تجدیدپذیر به ویژه برق خورشیدی نیز پیشتاز بوده‌اند. در همین حال ناگفته پیداست که ناترازی انرژی در کشور ما واقعیتی انکارناپذیر است و همه با هم باید برای حل این مشکل مجدانه کوشش کنیم، به همین منظور در سال‌های گذشته قوانینی در کشور تصویب شد تا از شدت فشارهای برآمده از ناترازی انرژی بکاهد؛ قانون ماده ۴ مانع‌زدایی از تولید نمونه‌ای از این قوانین بود، این قانون تصویب شد تا صنایع کشور از جمله صنعت فولاد به سرمایه‌گذاری در تولید برق راغب شوند و در پی آن از شدت کمبود برق در کشور کاسته شود. با تصویب این قانون صنایع فولادی حتی بیش از آنچه انتظار می‌رفت در تولید برق همکاری کردند اما امروز به همین فولادسازان گفته می‌شود باید در تامین برق کشور از محل برقی که خود تولید کرده‌اند با دولت همکاری داشته باشند و در غیر این صورت با قطعی مواجه می‌شوند؛ چنین رفتاری با صنعت فولاد بدترین ضدمشوق برای صنایع دیگر به شمار می‌آید و در واقع با این کار به صنعت اجازه داده نمی‌شود از سرمایه‌گذاری که در تولید برق خودتامین داشته برای تداوم تولید بهره ببرد، پیامی که این عملکرد دولت برای دیگر صنایع دارد این است که حتی اگر آنها هم در تولید برق سرمایه‌گذاری کنند و خودتامین شوند در نهایت به سرنوشت صنعت فولاد مبتلا می‌شوند. این انتظار وجود دارد که وقتی قانون بر این مبنا تعریف می‌شود که فولادسازان خودتامین با قطعی برق در روزهای اوج مصرف مواجه نشوند، این اتفاق بیفتد اما در تابستان امسال شرایطی غیر از این تجربه شد و این امر اعتراض فولادسازان را برانگیخت و اکنون آنها مدعی هستند که وقتی صنعتی بیش‌تر از ۷۰درصد برق مصرفی خود را تامین می‌کند چرا در زمان اعمال محدودیت مصرف برق، نسبت به دیگر صنایع در اولویت قرار می‌گیرد و با این صنعت تا این اندازه غیرمنصفانه برخورد می‌شود؟ صنعت فولاد در ایران یکی از گران‌ترین برق‌های دنیا را مصرف می‌کند و صنایع کشور در مصرف برق هزینه‌های پنهانی از قبیل خرید گواهی ظرفیت، حق اتصال و... دارند که ملزم به پرداخت آن هستند و این هزینه‌ها سبب گران بودن برق برای صنایع ایران در مقایسه با صنایع جهان می‌شود در حالی که در ایران هیچ صنعتی به اندازه فولاد در جبران ناترازی برق پیشرو نبوده است. از بین رفتن مزیت انرژی برای سرمایه‌گذاران علاوه بر اینها امروز دیگر موضوع تخصیص یارانه دولتی برق و گاز به صنعت فولاد به تاریخ پیوسته است؛ صنعت فولاد ایران گاز ۱۷ سنتی دریافت می‌کند در حالی که هیچ کشور گازخیزی در جهان گاز را با این نرخ به صنایعش نمی‌فروشد و هزینه برق نیز برای صنعت فولاد بدون احتساب هزینه‌های پنهان ۴ سنت است ضمن اینکه در حدود چهار سال گذشته نرخ برق صنعت فولاد حدود ۲۲برابر شده در حالی که افزایش نرخ محصولات زنجیره فولاد از پنج برابر بیشتر نشده است. بنابراین ها نه تنها یارانه ارزان دولتی دیگر به صنعت فولاد اختصاص پیدا نمی‌کند بلکه آنچه اکنون باقی مانده نرخ بالای تامین مالی برای فولادسازان است و واقعیت این است که صنعت فولاد ایران اکنون دیگر هیچ مزیتی از ناحیه برق و گاز ندارد.