اداره ملی آمار چین اعلام کرد، این کشور در ماه آگوست باز هم رشد تولید را برای ششمین ماه متوالی تجربه کرد و تولید را به 68 میلیون و 570 هزار تن در ماه آگوست رسانید. همچنین براساس اداره آمار چین، تولید مجموع 8 ماه نیز 536 هزار و 300 هزار تن بود که تنها 0.1 درصد کم تر از 8 ماهه نخست سال 2015 بوده است.

این آمار حکایت از این موضوع دارد که چین برای سومین سال پیاپی در مسیر تولید  بیش از 800 میلیون تن قرار گرفته است.

این روند به عبارتی به سخره گرفتن دنیا از سوی چینی ها در کاهش ظرفیت های تولید و مقابله با ظرفیت مازاد است.

در مقابل، تولید زغالسنگ چین در ماه آگوست 278 میلیون تن اعلام شده که افت 11 درصدی را نشان می دهد. همچنین براساس آمار رسمی تولید 8 ماهه زغالسنگ چین با افت 10.2 درصدی نسبت به مدت مشابه سال قبل 2.17 میلیارد تن اعلام شده است.

از این رو می توان چین در بخش فولاد 60 درصد از هدف خود در کاهش 150 میلیون تنی ظرفیت زغالسنگ را عملیاتی کرده و این کار با محدود کردن تعداد روزهای کاری معادن اتفاق افتاده است.

پر واضح است که چین در بخش زغالسنگ، چالش ظرفیت مازاد را تاحدودی برطرف کرده اما در بخش فولاد هنوز اقدامی نکرده است.

سوال دیگر این است که تفاوت بین زغالسنگ و فولاد چیست حال آنکه مقامات چینی باید الزامات هر دو موضوع را برآورده سازند.

تفاوت اصلی احتمالا در قیمت ها و سودآوری این دو صنعت است.

قیمت زغالسنگ امسال در کمترین میزان خود در چند سال اخیر قرار گرفته است البته بخشی از این افت قیمت ها در دو ماه گذشته جبران شده اما هنوز هم قیمت ها پایین است و معدنکاران زغال چین هنوز هم با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند.

کاهش تولید همچنین به تقاضای زغالسنگ وارداتی دامن زده و سبب افزایش آن شده است. محموله های وارداتی به چین در 8 ماهه نخست امسال 12.4 درصد رشد داشته و به 155 میلیون و 740 هزار تن رسیده است. این افزایش تقاضا موجب رشد قیمت های زغال وارداتی نیز شده و بهای این ماده معدنی (پایه زغال استرالیا) را در سال جاری 39.5 درصد افزایش داده و به 70.61 دلار در هر تن در دهه نخست سپتامبر رسانده است.

برخلاف زغالسنگ، سود در چرخه فولاد در سه ماهه اول سال به میزان 58 درصد رشد داشته و بهای میلگرد با معیار شانگهای نسبت به پایان سال 2015 در 21 آوریل به اوج خود رسید.

از آن زمان به بعد بهای فولاد نزولی شد اما هنوز هم این قیمت ها 33.8 درصد بالاتر از آن چیزی است که در پایان سال 2015 معامله می شد.

افزایش قیمت فولاد سبب شد کارخانه های چینی به طور فزاینده ای به ویژه از ماه مارس به بعد تولید را بالا ببرند و به اوج تولید از ماه ژوئن برسند به گونه ای رکود جدیدی در تولید فولاد چین به ثبت برسد.

این رشد تولید به قوت خود در ماه آگوست ادامه داد و کارخانه ها هنوز هم به روند بازگشت به تولید ادامه می دهند چراکه قیمت ها هنوز هم بالا است و به احتمال زیاد هنوز هم سودآوری خود را دارند.

به اعتقاد Li Wenjing یکی از تحلیلگران شانگهای، کارخانه های فولاد با قیمت های فولاد فعلی، سودی معادل 300 تا 400 یوان کسب می کنند که بالاترین میزان از نوامبر 2014 است.

افزایش سودآوری نشان داد که چطور این موضوع می تواند مقامات چینی را در کاهش ظرفیت های تولید به چالش بکشد.

چین قصد دارد در سال های آتی 100 تا 150 میلیون تن از ظرفیت مازاد فولاد خود را کم کند و 45 میلیون تن از این میزان امسال باید اتفاق می افتاد.

حتی اگر چین این میزان کاهش تولید را طبق برنامه ریزی دنبال کند، با فرض آنکه کارخانه ها با 100 درصد ظرفیت کار کنند بازهم ظرفیت مازاد 200 میلیون تنی در صنعت فولاد به چشم می خورد که باید از سیستم حذف گردد.

برخوردهای اخیر پکن نشان می دهد اراده این کشور در کاهش ظرفیت ها در بخش فولاد سست شده و در ماه های باقی مانده از سال 2016 امکان پذیر نیست و درو از ذهن به نظر می رسد.

اگر قیمت های فولاد در سطوح بالا باقی بمانند و کارخانه ها همچنان سودآور باشند، این احتمال وجود دارد که فولادسازان درمقابل کاهش ظرفیت ها و تولید خود مقاومت کنند اما اگر قیمت ها بیش تر از این میزان عقب نشینی کند، کاهش تولید فولاد ساده تر اتفاق خواهد افتاد اما این موفقیت پایدار نبوده و کاهش بیش تر ظرفیت ها سخت تر بوده و ممکن است کارخانه ها نرخ بهره وری را کاهش دهند.

در سال جاری مقامات چینی در زمینه زغالسنگ موفق عمل کرده اند اما در زمینه کاهش هزینه تمام شده و فولاد آن هم به جهت قیمت های بالاتر و سود بیشتر شکست خورده است.