آقای دکتر اسلامیان، آمارها نشان می دهد تولیدکنندگان فولاد با نصف ظرفیت خود و حتی کمتر در حال فعالیت هستند. به نظر شما چه چالش هایی بر سر راه تولیدکنندگان فولاد وجود دارد که موجب شده با حداکثر ظرفیت کار نکنند؟

ببینید مسئله اصلی برای پاسخ به سوال شما، تقاضا است. تقاضای فولاد در کشور طی چند سال گذشته کاهش پیدا کرده و دلیل آن هم کاهش ساخت و ساز و کاهش بودجه عمرانی دولت و البته رکود بازارهای جهانی است. طبیعی است که در شرایط کاهش تقاضا عرضه هم کاهش پیدا می کند و کارخانجات مجبورند با حداکثر ظرفیت خود کار نکنند که همین امر بهای تمام شده آنان را افزایش می دهد و مزیت رقابتی را از آنان سلب می کند.

چالش اصلی دیگر صنعت فولاد در این زمینه، رابطه تولید و نظام بانکی است که رابطه باخت باخت را ایجاد کرده و هرچه به جلو پیش می رویم این باخت عمیق تر و نمایان تر می شود. در شرایط رکودی که فعلا وجود دارد، متاسفانه سیستم بانکی با میزان بهره و جرایمی که در نظر می گیرد همراهی لازم با بخش تولید کشور را ندارد و پویایی صنعت فولاد هم به دلیل سرمایه بری آن، ارتباط مستقیمی با کارآیی نظام بانکی دارد.

خوشبختانه دولت در طول سه سال گذشته توانسته از طریق کنترل تورم، به نفع اقشار آسیب پذیر جامعه و حقوق بگیران گام بردارد اما نظام بانکی باید بتواند خود را با این تورم تنظیم کند چون بهره های بانکی و تغییر نرخ ارز همواره تولیدکنندگان را با مشکلات جدی مواجه کرده است. درصورتی که باید بسته حمایتی برای تولیدکنندگان در نظر گرفته شود چراکه ادامه این شرایط هر دو طرف را با مشکل مواجه خواهد کرد.

در واقع به اعتقاد من هر چه این ارتباط دیرتر در جهت توسعه اشتغال برقرار گردد، در مسیری قرار خواهیم گرفت که نه تولیدکننده و نه نظام بانکی یارای مقابله با آن را دارند و شاهد بازی دو سر باخت خواهیم بود.

در حوزه واردات چطور؟ آیا صنعت فولاد کشور در این زمینه چالشی ندارد؟

بله، زمانی در حدود 4 یا 5 سال پیش ایران دومین واردکننده خالص فولاد دنیا بود اما اکنون واردات بسیار کاهش یافته و در شمش و اسلب به حدود صفر رسیده است. اما شرایط فعلی و وضعیت رکودی که در کل جهان ایجاد شده است، کشورها را وادار ساخته تا با نظام های تعرفه ای حمایت های جدی از این صنعت انجام دهند چرا که صنعت فولاد در کشورها با توجه به اهمیتی که در اشتغال و اشتغال زایی دارد، دارای ارزش نسبتا بالایی است. در ایران هم این حمایت ها از سوی دولت صورت گرفته و امیدوار هستیم این شیوه حمایت ادامه پیدا کند تا حداقل به سطح حمایت های تعرفه ای کشورهای منطقه برسیم. اکثر کشورهای دنیا قوانین ضد دامپینگ را اجرا می کنند و تعرفه های سنگین ضد دامپینگ وضع کرده اند و حتی آمریکا تعرفه 522 درصدی بر روی ورق های سرد چین اعمال کرده است حال آنکه در ایران علی رغم اقدامات حمایتی دولت در دو سال گذشته، میزان تعرفه و البته حمایت های غیر تعرفه ای در مقابل واردات به اندازه کافی نیست تا بتواند واردات را مدیریت و ظرفیت های داخلی را فعال کند که امیدواریم با پیگیری هایی که انجام خواهیم داد بتوانیم دولت را متقاعد کنیم که حداقل هم سطح با کشورهای منطقه در زمینه تعرفه عمل کند.