چه کسی هزینه تولید فولاد سبز را پرداخت می‌کند؟

گزارش اختصاصی چیلان از چالش‌های فولادسازان هندی برای تولید فولاد سبز:چه کسی هزینه تولید فولاد سبز را پرداخت می‌کند؟

فولاد سبز این روزها گزاره‌ای نوظهور و آشنا در ادبیات فولادسازی جهان شده است. پدیده‌ای که کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و در پی آن کاهش گرمایش زمین را در زنجیره تولید فولاد به دنبال دارد. با این حال استقرار صنعت فولاد جهان در بستر سبزی که برای آن ترسیم شده هزینه‌ چشمگیری دارد و پرداخت این هزینه بر عهده شرکت‌های فولادساز است.

به گزارش چیلان ، در چنین شرایطی تولید فولاد در فرآیندی سبز و بدون استفاده از سوخت‌های فسیلی سود بیشتری برای فولادسازان ندارد و در نتیجه شرکت‌های فولادی جهان در پرداخت هزینه تولید فولاد سبز باید از سود خود صرفه‌نظر کنند، اتفاقی که در بازار رقابتی فولاد مطلوب نیست. به همین منظور فولادسازان برای پیشبرد این پروژه به حمایت دولت‌ها چشم دارند.

هند در تنگنای هزینه و فایده تولید فولاد سبز

اکونومیک‌تایمز در گزارشی با همین موضوع به دغدغه فولادسازان هندی در تامین هزینه‌های تولید فولاد سبز می‌پردازد. بنا بر این گزارش، فولادسازان بزرگ هند برای تولید فولاد سبز حمایت دولت‌های محلی را طلب می‌کنند. آنها بر این باورند که تولید فولاد سبز نسبت به تولید فولاد به روش‌ مرسوم هزینه‌های زیادی را به فولادسازان تحمیل می‌کند و آنها نمی‌توانند این هزینه مازاد را از مصرف‌کننده نهایی دریافت کنند.

هند پس از چین دومین تولیدکننده بزرگ فولاد جهان است و بنا بر داده‌های انجمن جهانی فولاد، تولید آن در سال گذشته میلادی به نزدیک ۱۲۵ میلیون رسیده بود.

بنابراین با توجه به اینکه فولاد هم صنعتی انرژی‌بر است و هم از جمله صنایعی در جهان به شمار می‌آید که بیشترین کربن را منتشر می‌کند، تغییر الگوی مصرف سوخت در این صنعت هزینه سنگینی را می‌طلبد. با این حال این قضیه نیز مطرح است که بسیاری از فولادسازان متعهد شده‌اند انتشار کربن را به تدریج به صفر برسانند.

تی‌وی نارندران، مدیرعامل تاتااستیل در اظهارنظر در این باره گفته که گذر به فولاد سبز و در پی آن تغییر رویه از مصرف زغال سنگ به گاز طبیعی یا هیدروژن نیاز به صرف سرمایه سنگین دارد و اجرای این طرح دست کم در ۱۰ سال آینده بسیار گران تمام می‌شود.

تاتااستیل در جایگاه یکی از بزرگ‌ترین فولادسازان هندی، اخیرا در اقدامی آزمایشی گاز هیدروژن را به کوره ذوب آهن در کارخانه خود در شهر جمشیدپور در ایالت جارکند تزریق کرد، این کارخانه ظرفیت تولید ۱۲ میلیون تن فولاد را در سال دارد.

نارندران پس از اجرای این طرح آزمایشی گفت: در جایگزینی هیدروژن به عنوان یک سوخت پاک با زغال سنگ هزینه هیدروژنی که در این طرح استفاده شد، برای هر کیلو فولاد ۱۲ دلار بود؛ در تولید فولاد در مقیاس کلان و به طور مستمر صرف این هزینه مقرون به صرفه نیست.

مدیرعامل گروه جِی‌اس‌دابلیو: افزایش هزینه تمام‌شده فولاد به روش سبز

ساجان جیندال، مدیرعامل گروه جِی‌اس‌دابلیو دیگر فولادساز هندی نیز در اظهارنظر در این باره گفت: با افزایش هزینه انرژی و در پی آن بالا رفتن قیمت نهایی تولید، مشتریان حاضر به پرداخت رقم بیشتر برای خرید فولادی که به روش سبز تولید شده نیستند.

وی افزود: ما در جایگاه فعالان صنعت فولاد در هند، باور نداریم که دولت برای موارد این چنین خرج کند. شاید یارانه‌ای به آن اختصاص دهد اما در ازای آن یارانه مالیات بر مصرف زغال سنگ را بالا می‌برد.

هند متعهد شده تا سال ۲۰۷۰ میلادی (۱۴۴۹ خورشیدی) انتشار کربن را به صفر برساند. تاتااستیل نیز سال ۲۰۴۵ میلادی (۱۴۲۴ خورشیدی) را برای به صفر رساندن انتشار کربن تعیین کرده است؛ این در حالیست که کوره ذوب آهن تاتااستیل در جمشیدپور برای تولید هر تن فولاد، ۲.۱ تا ۲.۲ تن کربن منتشر می‌کند و انتشار کربن بوشان‌استیل، دیگر فولادساز هندی ۲.۴۵ تن به ازای تولید هر تن فولاد است.

نارندران که پیش‌تر به عنوان مدیرعامل تاتااستیل معرفی شد، در اظهارنظر دیگری گفت: تولید فولاد سبز چه در جمشیدپور و چه در بوشان سود مالی ندارد؛ ما این کار را به دلیل درست بودنش انجام می‌دهیم و هیچ انگیزه مالی در این تغییر وجود ندارد.

تمرکز فولاد هند بر استفاده از هیدروژن

در چنین احوالی جیوتیادیتیا اسکیندیا وزیر فولاد هند اخیرا خبر داده بود که این احتمال وجود دارد دولت هند فولادسازان را ملزم کند بخشی از تولید خود را به فولاد سبز اختصاص دهند.

اسکیندیا در اوایل سال جاری میلادی نیز سه بازه زمانی را در حذف انتشار کربن از صنعت فولاد هند تعریف کرده بود؛ به گفته این سیاستمدار هندی در کوتاه‌مدت، از اکنون تا سال ۲۰۳۰ میلادی تمرکز بر کاهش انتشار کربن در صنعت فولاد با ارتقای بهره وری مصرف انرژی و روی‌آوری به انرژی‌های تجدیدپذیر است.

در میان‌مدت و سال‌های ۲۰۳۰ تا ۲۰۴۷ میلادی صنعت فولاد هند بر استفاده از هیدروژن متمرکز می‌شود و در طولانی‌مدت و سال‌های ۲۰۴۷ تا ۲۰۷۰ میلادی تمرکز این صنعت بر نوآوری‌های فناورانه جایگزین خواهد بود.